Ujarzmianie wiatru zawsze było marzeniem człowieka. W IX w. pojawiły się w Persji pierwsze wiatraki z pionową osią obrotu. W Europie na przełomie XII i XIII w. upowszechniły się wiatraki z osią poziomą. Początkowo służyły głównie do mielenia zboża, jednak w XIV w. na terenie Holandii zaczęto ich używać do napędu pomp osuszających poldery.
Pod koniec XIII w. pierwsze wiatraki pojawiły się na Pomorzu, by w następnym stuleciu rozpowszechnić się również w Polsce centralnej. W XVIII w. mieliśmy ich już około 20.000. Na ziemiach polskich dominowały najprostsze konstrukcje, tak zwane koźlaki, w których ustawienie skrzydeł do wiatru następowało przez obrót całego wiatraku wokół pionowej osi. Był on wykonany w całości z drewna, co sprawiało, iż był bardzo podatny na pożary. O takiej właśnie sytuacji informował Dziennik Płocki z 17 grudnia 1930 roku.